Nasze Modlitwy

Pewnego dnia, podczas gdy młody Franciszek jechał konno niedaleko Asyżu, trędowaty wyszedł mu na spotkanie. Zazwyczaj bardzo obawiał się trędowatych i dlatego zmusił się, żeby zejść z konia i dał mu jałmużnę, całując go w rękę. Otrzymawszy od trędowatego pocałunek pokoju, wsiadł na konia i ruszył w swoją drogę. Od tego momentu zaczął pokonywać swój wstręt, aż doszedł do doskonałego zwycięstwa nad sobą, dzięki Bożej łasce. Kilka dni później, zaopatrzywszy się w dużo pieniędzy, skierował się do hospicjum trędowatych i, zgromadziwszy ich wszystkich, dał każdemu jałmużnę, całując ich w rękę. Po swoim powrocie to, co wcześniej mu się wydawało gorzkie – to znaczy, widok lub dotknięcie trędowatego – przekształciło się w słodycz. Widok tych trędowatych, jak sam mówił, był mu do tego stopnia nieprzyjemny, że nie tylko nie chciał na nich spoglądać, lecz nawet zbliżać do ich mieszkań; jeśli zdarzało mu się widzieć ich lub przechodzić obok leprozorium… to odwracał wtedy głowę i zatykał nos. Ale łaska Boża uczyniła mu ich tak bliskimi, że – jak potwierdza w swoim testamencie – przebywał pośród nich i służył im pokornie. Odwiedziny u trędowatych go odmieniły. Relacja trzech towarzyszy św. Franciszka (ok. 1244)