Po wyjściu z synagogi Jezus przyszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja. Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o niej. On podszedł i podniósł ją, ująwszy za rękę, a opuściła ją gorączka. I usługiwała im. Z nastaniem wieczora, gdy słońce zaszło, przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych; i całe miasto zebrało się u drzwi. Uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami i wiele złych duchów wyrzucił, lecz nie pozwalał złym duchom mówić, ponieważ Go znały. Nad ranem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił. Pospieszył za Nim Szymon z towarzyszami, a gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: «Wszyscy Cię szukają». Lecz On rzekł do nich: «Pójdźmy gdzie indziej, do sąsiednich miejscowości, abym i tam mógł nauczać, bo na to wyszedłem». I chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach i wyrzucając złe duchy.
Nasze Modlitwy
Projekt prowadzony pod opieką
Hermanice.Dominikanie.pl
Ewangelia wg św. Marka, Mc 1,29-39
Komentarz to ewangelii
Modląc się pobożnie za pewną osobę, Gertruda otrzymała taką naukę, która posłużyła jej za regułę w życiu […]: aby wiernie naśladować to, co Pisma objawiły jej o zachowaniu Chrystusa, a szczególnie w trzech rzeczach.
Po pierwsze, Pan spędzał często noc na modlitwie – ta dusza zatem powinna w każdym utrapieniu i w przeciwnościach szukać wsparcia w modlitwie. Po drugie, jak Pan przemierzał miasta i wioski, głosząc dobrą nowinę, podobnie ta osoba powinna starać się, nie tylko w głoszeniu, ale we wszystkich swoich czynach, gestach i w swojej postawie budować bliźniego swoim dobrym przykładem. Po trzecie, podobnie jak Chrystus Pan rozlał liczne dobra na tych, którzy byli w potrzebie, tak ta osoba powinna szerzyć łaskę własnymi słowami i czynami, nieustannie skłonna, w momencie działania lub mówienia, do powierzenia Panu, aby czyn był zjednoczony z całym Jego boskim doskonałym dziełem, uporządkowanym według Jego najcudowniejszej woli dla zbawienia rodzaju ludzkiego. A kiedy już zostanie spełniony, niech będzie ponownie ofiarowany Synowi Bożemu w tej samej intencji zjednoczenia, aby mógł być poprawiony w swoich niedoskonałościach i godny bycia przedstawionym Bogu Ojcu na wieczną chwałę.
Św. Gertruda z Helfty (1256-1301)
Dzienne czytania pochodzą ze strony https://www.evangelizo.org
