Nasze Modlitwy

W czasie swojego pierwszego przyjścia, Bóg zstąpił bez blasku, nieznany pośród licznej rzeszy, zachowując tę tajemnicę przez długie lata życia w ukryciu. Kiedy schodził z góry Tabor, Jezus przykazał uczniom, żeby nie mówili nikomu, że jest Chrystusem. Przyszedł zatem, jak pasterz, aby odszukać zaginione owce – aby pochwycić to płoche zwierzę, musiał pozostać w ukryciu. Jak lekarz, który stara się, żeby nie przestraszyć pacjenta na początku, tak samo Zbawiciel nie daje się poznać na początku swojej misji – czyni to niepostrzeżenie i powoli. Prorocy zapowiadali to przyjście bez blasku słowami: „Zstąpi jak deszcz na trawę, jak deszcz rzęsisty, co nawadnia ziemię” (Ps 72,6). Nie odrywał kawałka nieba, by zstąpić na obłokach, ale przyszedł cicho poprzez łono Dziewicy, noszony przez nią pod sercem dziewięć miesięcy. Urodził się w stajence, jak syn skromnego rzemieślnika... Chadzał to tu, to tam, jak zwykli ludzie. Jego ubiór był prosty, a stół skromnie zastawiony. Idzie niestrudzenie, aż do zmęczenia. Ale nie takie będzie Jego drugie przyjście. Przybędzie wtedy w takim blasku, że nie trzeba będzie ogłaszać Jego nadejścia: „Albowiem jak błyskawica zabłyśnie na wschodzie, a świeci aż na zachodzie, tak będzie z przyjściem Syna Człowieczego” (Mt 24,27). Będzie to czas sądu i wydawania wyroku. Dlatego też Pan nie ukaże się jako lekarz, ale jako sędzia. Prorok Daniel widział jego tron z ognistych płomieni i jego koła z ognia, a strumień ognia wypływał od Niego (Dn 7,9–10). (...) Dawid, król i prorok, mówi o splendorze, o blasku, o ogniu, który Go otacza: „Przed Nim ogień trawiący, wokół Niego szaleje nawałnica” (Ps 50 [49],3). Te wszystkie porównania mają na celu pomóc nam zrozumieć suwerenność Boga, blask, który Go otacza, i jego nieosiągalną naturę. Św. Jan Chryzostom (ok. 345-407)