Nasze Modlitwy

Dwie miłości zbudowały dwa miasta: miłość siebie, aż do pogardy Bogiem, zbudowała miasto ziemskie; miłość Boga, aż do pogardy sobą, zbudowała miasto niebieskie; jedno chlubi się w sobie; drugie – w Panu. Jedno szuka chwały, która pochodzi od ludzi (J 5,44); drugie pokłada swoją chwałę w Bogu, świadku swojego sumienia. Jedno, pełne próżnej chwały, podnosi głowę; drugie mówi swemu Bogu: „Tyś chwałą moją i Ty mi głowę podnosisz” (Ps 3,4). W jednym książęta są zdominowani pasją władania nad poddanymi lub podbitymi narodami; w drugim wszyscy stają się sługami bliźnich w miłości, zwierzchnikami czuwającymi nad dobrem podwładnych, a ci karnie słuchają. Pierwsze miasto, w osobie władców, podziwia się w swojej sile: drugie mówi swemu Bogu: „Miłuję Cię, Panie, Mocy moja” (Ps 17,2). To dlatego, w pierwszym mieście mędrcy prowadzą życie światowe, szukając dóbr ciała lub ducha, albo obu na raz: „Choć Boga poznali, nie oddali Mu czci jako Bogu ani Mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce... i stworzeniu oddawali cześć, i służyli mu, zamiast służyć Stwórcy” (Rz 1,21-25). W mieście Bożym natomiast wszelka mądrość ludzka znajduje się w pobożności, która, jako jedyna, oddaje prawy kult prawdziwemu Bogu i która, w towarzystwie aniołów i ludzi, oczekuje nagrody, by „Bóg był wszystkim we wszystkich” (1 Kor 15,28). Św. Augustyn (354 - 430)