Nasze Modlitwy

„Pewien człowiek wyprawił wielką ucztę i zaprosił wielu” (Łk 14,16). W czasie tej uczty będziemy jeść wyborne pożywienie, to znaczy, owoce, które dzieci Izraela przyniosą z ziemi obiecanej: winogrona, figi, granaty. Winogrona, z których robi się wino, symbolizują radość świętych w widzeniu Wcielonego Słowa. Figa, która jest najsłodszym z owoców, oznacza słodycz, jaką odczują święci, kontemplując całą Trójcę. Granat jest symbolem jedności Kościoła tryumfującego i różnorodności nagród… Pan nas wzywa do Wieczernika chwały niebieskiej… Pan, którego miłosierdzie jest bez granic, wzywa nie tylko sam, ale też przez zakon kaznodziejów, o których mówi Ewangelia: „Kiedy nadszedł czas uczty, posłał swego sługę, aby powiedział zaproszonym: Przyjdźcie, bo już wszystko jest gotowe” (Łk 14,17). Czas uczty to koniec świata. Na końcu świata sługa, zakon kaznodziejów, jest posłany do zaproszonych, aby przygotowali się na skosztowanie uczty, ponieważ wszystko jest gotowe. W rzeczywistości, odkąd Chrystus złożył się w ofierze, wejściem do Królestwa jest Męka Chrystusa. Co do Męki, Kościół lub człowiek sprawiedliwy, który wszedł na ucztę pokuty i ma wejść na ucztę chwały, powiedział…: „Pan jest moją obroną, wyprowadza mnie na miejsce przestronne; ocala, bo mnie miłuje” (por. Ps 18,19-20). Pan, rozciągając ramiona na krzyżu, stał się moim obrońcą w swej Męce, wyprowadza mnie na miejsce przestronne, posyłając Ducha Świętego; ocalił mnie od ataków wroga, ponieważ chciał, bym wszedł na ucztę życia wiecznego. Módlmy się zatem, drodzy bracia, aby nasz Pan, Jezus Chrystus, wprowadził nas na ucztę pokuty, a od niej zaprowadził do Wieczernika chwały wiecznej. On jest błogosławiony i chwalebny na wieki wieków. Amen! Św. Antoni z Padwy (ok. 1195-1231)