Nasze Modlitwy

Kiedy jesteśmy wierni w zachowywaniu poczucia obecności Boga, żar miłości jest stały; „nasze działanie”, nawet najzwyklejsze, jest nie tylko „wolne od wszelkiej zmazy” (Reguła św. Benedykta, rozdz. IV), ale także wyniesione do poziomu nadnaturalnego. Całe nasze życie jest napromieniowane niebiańską jasnością, pełna słodyczy, która „zstępuje od Ojca świateł” (Jk 1,17) i jest tajemnica naszej siły i radości. Zwyczaj obecności Boga uzdalnia duszę do przyjmowania boskich wizyt. Zdarza się, a niektórym duszom częściej, że odczuwa się rzeczywistą trudność odmawiania modlitwy o określonej porze, pomimo dobrej woli. Zmęczenie, sen, choroba, rozproszenia pozornie unicestwiają wysiłek modlitwy: to jest susza i oschłość duchowa. Jednakże niechaj dusza pozostanie wierna i czyni wszystko, by pozostać blisko Pana, nawet bez wyraźnego zrywu i żaru. „Ja zawsze będę z Tobą: Tyś ujął moją prawicę” (Ps 73,23) — Bóg dotrze do niej w innym momencie. Co do tych wizyt Pańskich, Ewangelia głosi Jego ostateczne pojawienie się, kiedy nadejdzie kres naszego ziemskiego życia: „Nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie” (Mt 24,42). Jeśli wszędzie: w celi, krużganku, ogrodzie, refektarzu żyjemy skupieni na obecności boskiej, nasz Pan przyjdzie, przyjdzie Trójca (por. J 14,23), z dłońmi pełnymi światła, z tymi jasnościami, które nas ogarniają dogłębnie i posiadają ogromny wpływ na nasze życie duchowe. Bądźmy zatem, dzięki naszemu skupieniu, „podobni do ludzi, oczekujących swego pana” (Łk 12,36). Pan nas zastanie w gotowości i pozwoli wejść do sali biesiadnej razem z Nim… Bł. Kolumban Marmion (1858-1923)