Nasze Modlitwy

„Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego” (J 14,23). Przeczytałem też w innym miejscu Pisma: „Ten, który boi się Pana, będzie czynił, co dobre” (Syr 15,1). Ale więcej mam przekonania do tego, co powiedziano o miłującym, że on zachowa naukę Pana. A gdzież ją zachowa? Bez wątpienia, że w swoim sercu, bo tak jest powiedziane w psalmie: „W sercu swym zachowuję Twe słowa, aby przeciw Tobie nie zgrzeszyć” (Ps 119,11). Jak przechować to słowo w sercu? Czy wystarczy nauczyć się go na pamięć? Apostoł Paweł mówi o tych, którzy je tak zachowują: „wiedza wbija w pychę” (1Kor 8,1), a roztargnienie szybko wymazuje to, co powierzyliśmy pamięci. Przechowaj zatem to słowo Boże, jak przechowuje się pokarm..., bo to słowo jest „chlebem życia” (J 6,35), prawdziwym pokarmem duszy... W ten sposób zachowuj słowo Boga, albowiem „błogosławieni ci, którzy je zachowują”. Niech ono przeniknie do głębi twej duszy, niech przepoi twoje pragnienia i obyczaje. Pożywaj z jego bogactwa, a twoja dusza będzie się nim rozkoszować. Nie zapominaj o tym chlebie, by nie stwardniało twe serce, nakarm twoją duszę dobrym i bogatym pokarmem. Jeśli w ten sposób zachowasz w sobie słowo Boga, bez wątpienia ono też cię zachowa. Albowiem przyjdzie do ciebie Syn razem z Ojcem swoim; przyjdzie ów Prorok wielki, który odnowi Jeruzalem i „wszystko nowym uczyni” (Dz 3,22; Jl 4,1; Ap 21,5). Św. Bernard z Clairvaux (1091-1153)