Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Maria stała przed grobem płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa – jednego w miejscu głowy, drugiego w miejscu nóg. I rzekli do niej: «Niewiasto, czemu płaczesz?» Odpowiedziała im: «Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono». Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: «Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?» Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: «Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go zabiorę». Jezus rzekł do niej: «Mario!» A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: «Rabbuni», to znaczy: Mój Nauczycielu! Rzekł do niej Jezus: «Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: "Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego"». Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: «Widziałam Pana», i co jej powiedział.
Nasze Modlitwy
Projekt prowadzony pod opieką
Hermanice.Dominikanie.pl
Ewangelia wg św. Jana, Jn 20,1-1Jn 20,11-18
Komentarz to ewangelii
Mówcie często Bogu: „Mój Panie, dlaczego kochasz mnie do takiego stopnia? Co dobrego widzisz we mnie? Zapomniałeś, jak Cię obrażałem? Ach! Jak tylko mnie potraktowałeś z taką miłością, zamiast posłać mnie do piekła, napełniłeś mnie łaską, to kogo mógłbym teraz kochać, jeśli nie Ciebie, Dobro, które jest moim dobrem i całym moim dobrem?
Mój Boże, Boże kochany, co mnie zasmuca najbardziej w moich minionych grzechach, to nie chłosta, jaką Ci wymierzyłem, choć godzien jesteś nieskończonej miłości i nie gardzisz sercem pokornym i skruszonym (por. Ps 51,19). Ach, odtąd w tym życiu i w przyszłym moje serce pragnie jedynie posiadać Ciebie. „ Kogo prócz Ciebie mam w niebie? Gdy jestem z Tobą, nie cieszy mnie ziemia. Bóg jest opoką mego serca i mym udziałem na wieki” (por. Ps 73,25-26). Tak, jesteś i na zawsze będziesz jedynym Panem mego serca, mojej woli i moim jedynym skarbem, moim rajem, kresem mojej nadziei i moich przywiązań, moim wszystko. Jednym słowem jesteś Bogiem mojego serca i moim udziałem na wieki”.
Trzeba zawsze umacniać ufność w Boga. W tym celu wspominaj często na postępowanie, czułość Boga wobec ciebie, słodkie środki miłosierdzia, jakie stosował, aby sprowadzić cię z dróg, gdzie zabłądziłeś, oderwać cię od przywiązań ziemskich i przyciągnąć do swojej świętej miłości.
Św. Alfons-Maria Liguori (1696-1787)
Dzienne czytania pochodzą ze strony https://www.evangelizo.org
