Nasze Modlitwy

     Drogi bracie, mieszkam na pustyni w Kalabrii, w znacznej odległości od mieszkań ludzkich; przebywam z moimi braćmi zakonnikami, a niektórzy z nich są pełni nauki, czuwają w świętości i wytrwałości, w oczekiwaniu na powrót Mesjasza, aby Mu otworzyć, jak tylko zastuka (Łk 12, 36). […] Samotność i cisza pustyni są pożyteczne i dają boską radość,  wiedzą o tym ci, którzy tego doświadczyli. Tam ludzie silni mogą się skupić, wejrzeć w siebie, pielęgnować wytrwale cnoty i karmić się z radością rajskim owocem. Tam staramy się zdobyć to oko, którego jasne  spojrzenie rani miłość boskiego Oblubieńca i którego czystość pozwala widzieć Boga. Tan poświęcamy się spoczynkowi dobrze zajętemu i uspokajamy się w łagodnym działaniu. Tam Bóg, w zamian za trud walki, daje swoim atletom upragnioną nagrodę: pokój, o którym świat nie ma pojęcia i radość w Duchu Świętym. […]      Cóż bardziej sprzeciwia się rozumowi, sprawiedliwości, naturze samej, jeśli nie preferowanie stworzenia nad Stworzyciela, dobra nietrwałe nad wieczne, ziemię nad niebo? Sama Prawda daje wam tę radę: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię” (Mt 11, 28). Czy nie jest to trudem niewdzięcznym i próżnym troskanie się o zdobycie dóbr oraz inne troski, niepokoje i obawy? Uciekaj, bracie, od tych wszystkich zmartwień, przejdź  od burzy tego świata do łagodnego i pewnego spoczynku w porcie. Św. Bruno z Kolonii (ok. 1030–1101)