Nasze Modlitwy

Podczas posiłku Jezus wstaje od stołu, zdejmuje swoje szaty, przyjmując wygląd niewolnika, jak pokazują te słowa: „ A wziąwszy prześcieradło, nim się przepasał”(J 13,2-5), aby nie być całkowicie nagim, i wytrzeć stopy uczniów własnym prześcieradłem. Widzicie, do jakiego stopnia uniżyła się wielkość i chwała wcielonego Słowa; żeby umyć stopy uczniów, „nalał wody do miednicy”. „Abraham spojrzawszy, dostrzegł trzech ludzi naprzeciw siebie. Ujrzawszy ich, podążył od wejścia do namiotu na ich spotkanie. A oddawszy im pokłon do ziemi, rzekł: «O Panie, jeśli darzysz mnie życzliwością, racz nie omijać Twego sługi!»”(Rdz 18,2-3). Ale Abraham nie bierze sam wody i nie oznajmia, że umyje stopy przybyszów, którzy przyszli do niego, ale mówi: „Pozwól, by przyniesiono trochę wody, abyście obmyli nogi wasze”(Biblia Warszawska). Także Józef nie przyniósł wody, by umyć stopy swoim jedenastu braciom, ale to jego przełożony jego domu „kazał podać wody, aby obmyli sobie nogi” (Rdz 43,24). Ale Ten, który oznajmił, że „nie przyszedł, aby Mu służono” (Mt 20,28) i słusznie powiedział: „Uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem” (Mt 11,29), wlał sam wodę do misy. Wiedział, że nikt, oprócz Niego, nie mógł umyć stóp uczniów, aby to oczyszczenie pozwoliło im mieć udział z Nim. Woda, jak sądzę, była słowem zdolnym umyć stopy uczniów, kiedy zbliżali się do miednicy położonej dla nich przez Jezusa. Orygenes (ok. 185–253)