Nasze Modlitwy

     Już od czterdziestu lat biegła drogą najwyższego ubóstwa, wedle porównania świętego Pawła (1 Kor 9,24). Ale gdy była bliska nagrody powołania do nieba, obiecanej zwycięzcy, Boska Opatrzność pośpieszyła się z wypełnieniem swego zamiaru w odniesieniu do świętej Klary. Chrystus śpieszy, by wprowadzić ubogą pątniczkę do pałacu królestwa niebieskiego. Ona już tęskni i wzdycha, bardzo pragnąc ujrzeć Chrystusa Króla, którego tu na ziemi całym sercem naśladowała jako ubogiego.       Córki otoczyły posłanie Matki. Natomiast prześwięta dziewica, zwracając się do siebie samej, cicho do swej duszy mówi: „Idź bezpiecznie, ponieważ masz dobrą eskortę na drogę. Idź, ponieważ Ten, który cię stworzył, uświęcił cię, kochał cię czułą miłością, zawsze troszczył się o ciebie, jak matka o swego syna. A Ty, Panie, bądź błogosławiony za to, żeś mię stworzył”. Zapytana przez jedną z córek, do kogo mówi, odpowiada: „Mówię do mojej błogosławionej duszy”. A ta chwalebna eskorta była już blisko, jako że zwracając się do jednej z córek, zapytała ją: „Córko, czy widzisz Króla chwały, którego ja widzę?”       Błogosławione to wyjście z doliny nędzy, które było dla niej wejściem do życia w pełni szczęścia! W zamian za skąpe pożywienie teraz cieszy się już na uczcie z niebianami. W zamian za lichy popiół otrzymuje szatę chwały wiecznej jako błogosławiona w królestwie niebieskim. Tomasz z Celano (ok. 1190 – ok. 1260)