Nasze Modlitwy

Czym jest ta chwała, którą Osoby Boskie oddają sobie nawzajem? W swojej istocie Bóg jest nie tylko „wielki”, ale jest także „godzien wielkiej chwały” (Ps 48,1). Jest rzeczą nad wyraz stosowną, aby otrzymał chwałę, która odpowiada Jego majestatowi; jest rzeczą stosowną, aby został uwielbiony w sobie samym przez chwałę równą głębi mocy, mądrości i miłości, które są w Nim […]. Ojciec zrodził Syna; na wieki dzieli się z Nim najwyższym darem – życiem i doskonałościami boskości; przekazuje Mu wszystko, czym sam jest, z wyjątkiem przymiotu bycia Ojcem. Jako doskonały, istotny obraz, Słowo jest „odblaskiem chwały Ojca” (Hbr 1,3). Zrodzone ze źródła wszelkiej światłości, samo jest światłością. Niczym nieprzerwana pieśń wypływa ku Temu, z którego emanuje: „Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje” (J 17,10). Tak oto, w naturalny dla synostwa sposób, Syn zwraca Ojcu wszystko, co ma od Niego. W tym wzajemnym darze Duch Święty, który jest miłością, wypływa z miłości Ojca i Syna, jak z jedynej w swoim rodzaju zasady, z której pochodzi. Ten płomień nieskończonej miłości między trzema Osobami dopełnia wieczną łączność życia w Trójcy. Jest to chwała, którą Bóg oddaje samemu sobie w świętej intymności swego wiecznego życia. Bł. Kolumban Marmion (1858–1923)