Nasze Modlitwy

W Nowym Testamencie widzimy, że wiara Maryi „przyciąga”, można by powiedzieć, dar Ducha Świętego, przede wszystkim w poczęciu Syna Bożego, tajemnicę, którą archanioł Gabriel tak wyjaśnił: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię” (Łk 1,35). Serce Maryi, w doskonałej harmonii z boskim Synem, jest świątynią Ducha prawdy (J 14,17), gdzie każde słowo i każde wydarzenie są przechowywane w wierze, nadziei i miłości. W ten sposób możemy być pewni, że najświętsze serce Jezusa, przez cały okres ukrytego życia w Nazarecie, zawsze znalazło w niepokalanym sercu Matki żarliwe ognisko miłości i nieustannej czujności na głos Ducha. To, co się stało w czasie wesela w Kanie (J 2,1nn), świadczy o tej szczególnej harmonii między matką i synem, aby szukać woli Bożej. Dziewica Maryja wstawia się i prowokuje – możemy tak powiedzieć – znak przeobfitej łaski: „wyborne wino”, które odsyła nas do misterium Krwi Chrystusa. Prowadzi nas to bezpośrednio na Kalwarię, gdzie Maryja stoi pod krzyżem z innymi kobietami i apostołem Janem. Matka i uczeń duchowo przyjmują testament Jezusa: Jego ostatnie słowa i ostatnie tchnienie, w którym zaczął przekazywać Ducha i przyjmują milczący krzyk Jego Krwi, całkowicie wylanej za nas (J 19,25nn). Maryja wiedziała, skąd pochodzi ta krew (por. J 2,9): ukształtowała się w niej przez działanie Ducha Świętego i wiedziała, że ta sama twórcza moc wskrzesi Jezusa, jak wcześniej obiecał. W ten sposób wiara Maryi podtrzymała wiarę uczniów aż do spotkania ze zmartwychwstałym Panem i nie ustawała w towarzyszeniu im także po Jego wstąpieniu do nieba, w oczekiwaniu na „chrzest w Duchu Świętym” (Dz 1,5). Oto dlaczego Maryja jest, dla wszystkich pokoleń, obrazem i modelem Kościoła, który wraz z Duchem idzie naprzód przez wieki, oczekując chwalebnego powrotu Chrystusa: „Przyjdź, Panie Jezu” (Ap 22,17.20). Benedykt XVI