Nasze Modlitwy

Chrystus, pierwocina nowego stworzenia, po przekroczeniu śmierci powstał z martwych i wstąpił do Ojca jako wspaniała i promienna ofiara, jako ofiara pierwocin odnowionej i niepodlegającej zepsuciu ludzkości. Moglibyśmy powiedzieć, że symbolizuje On snop pierwocin zboża, którego Pan oczekiwał od Izraela jako ofiarę w Świątyni (Kpł 23,9). Cóż przedstawia ten znak? Można porównać ludzi do kłosów na polu. Rodzą się z ziemi, oczekują, by osiągnąć wzrost i, w odpowiednim momencie, zostają skoszone przez śmierć. Dlatego Chrystus mówił uczniom: „Czyż nie mówicie: Jeszcze cztery miesiące, a nadejdą żniwa? Oto powiadam wam: Podnieście oczy i popatrzcie na pola, jak bieleją na żniwo. Żniwiarz otrzymuję już zapłatę i zbiera plon na życie wieczne” (J 4,35-36). Gdyż Chrystus narodził się pośród nas, narodził się z najświętszej Dziewicy, tak jak kłosy wychodzą z ziemi. Zresztą czasem sam nazywa się ziarnem pszenicy: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity”. Zatem ofiarowuje się On Ojcu, jak snop zboża, jak pierwociny ziemi. Gdyż kłos zboża, tak samo jak my, nie może istnieć sam z siebie. Widzimy go w snopku zboża, złożonym z licznych kłosów z tego samego naręcza. Jezus Chrystus jest jedyny, ale ukazuje nam się i ustanawia w rzeczywistości pewien rodzaj naręcza, to znaczy, iż w jedności duchowej, zawiera w sobie wszystkich wierzących. Bez tego jakże święty Paweł mógłby napisać: „Razem też wskrzesił i razem posadził na wyżynach niebieskich”? (Ef 2,6-7). W rzeczywistości, ponieważ stał się jednym z nas, jesteśmy „współczłonkami Ciała” (Ef 3,6). On sam zwrócił się tymi słowami do swego Ojca: „Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno”(J 17,21). Pan jest więc pierwociną ludzkości przeznaczonej do zebrania w spichlerzach niebieskich. Św. Cyryl z Aleksandrii (380–444)