Nasze Modlitwy

Dusza, od początku do końca każdego działania, musi czcić z równą gorliwością siedem darów Ducha Świętego. Na początku swego działania przyjmuje mądrość, którą posiądzie po bojaźni i zachowuje pośród odwagi – siły serca – strzeże się w rzeczach niebieskich rozumem i radą, a w rzeczach ziemskich otacza się umiejętnością i pobożnością: należy je przyjąć z wielkim szacunkiem, ponieważ są jej wsparciem. Niech dusza zatem otworzy się najpierw na Mądrość, aby zakończyć swoje działanie w nieśmiałości i skromności. W międzyczasie niech uzbroi się w stanowczość dzięki ozdobie rozumu i rady, a także niech wzmocni się dzięki umiejętności i współczuciu. Ruch rozumnej duszy i działanie ciała, zgodnie z jego pięcioma zmysłami, podążają jedną i tą samą ścieżką, ponieważ dusza nie porusza ciałem więcej, niż jest w stanie osiągnąć, a ciało działa tylko zgodnie z tym, co dusza wprawia w ruch. Różne zmysły nie są od siebie oddzielone, ale wspierają się zdecydowanie nawzajem i oświecają całego człowieka, aby prowadzić go w górę lub w dół, zgodnie z wyborami jego duszy. Poznanie duszy przynosi łzy skruchy, podczas gdy grzechy ją ochładzają. Wytrwałość w prawości przynosi jej, oprócz dobrych uczynków, ciepło wyższych pragnień. Inne cnoty przychodzą z pomocą stanowczości, aby przekazać każdemu wierzącemu usposobienie świętości – łaskę uświęcającą –. Dusza jest przeniknięta rosą i ciepłem Ducha Świętego, opanowuje ciało i pociąga je do służenia Bogu. Następnie wszystkie organy wewnętrzne wnoszą swoją energię do duszy ludzkiej, aby jej służyć. Kiedy więc dusza porzuca grzech, aby wypełnić sprawiedliwość, wznosi się, podążając za rozumem. Święta Hildegarda z Bingen (1098–1179)