Było święto żydowskie i Jezus udał się do Jerozolimy. W Jerozolimie zaś jest przy Owczej Bramie sadzawka, nazwana po hebrajsku Betesda, mająca pięć krużganków. Leżało w nich mnóstwo chorych: niewidomych, chromych, sparaliżowanych. Znajdował się tam pewien człowiek, który już od lat trzydziestu ośmiu cierpiał na swoją chorobę. Gdy Jezus ujrzał go leżącego i poznał, że czeka już długi czas, rzekł do niego: «Czy chcesz wyzdrowieć?» Odpowiedział Mu chory: «Panie, nie mam człowieka, aby mnie wprowadził do sadzawki, gdy nastąpi poruszenie wody. Gdy ja sam już dochodzę, inny wstępuje przede mną». Rzekł do niego Jezus: «Wstań, weź swoje nosze i chodź!» Natychmiast wyzdrowiał ów człowiek, wziął swoje łoże i chodził. Jednakże dnia tego był szabat. Rzekli więc Żydzi do uzdrowionego: «Dziś jest szabat, nie wolno ci dźwigać twoich noszy». On im odpowiedział: «Ten, który mnie uzdrowił, rzekł do mnie: Weź swoje nosze i chodź». Pytali go więc: «Cóż to za człowiek ci powiedział: Weź i chodź?» Lecz uzdrowiony nie wiedział, kim On jest; albowiem Jezus odsunął się od tłumu, który był w tym miejscu. Potem Jezus znalazł go w świątyni i rzekł do niego: «Oto wyzdrowiałeś. Nie grzesz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przydarzyło». Człowiek ów odszedł i doniósł Żydom, że to Jezus go uzdrowił. I dlatego Żydzi prześladowali Jezusa, że czynił takie rzeczy w szabat.
Nasze Modlitwy
Projekt prowadzony pod opieką
Hermanice.Dominikanie.pl
Ewangelia wg św. Jana, Jn 5,1-16
Komentarz to ewangelii
Liczba czterdzieści, drodzy bracia, ma znaczenie symboliczne, związane z tajemnicą naszego zbawienia. Kiedy bowiem w pierwszym czasie złość ludzka ogarnęła powierzchnię ziemi, Bóg wylewał wody nieba przez czterdzieści dni i zalał całą ziemię wodami potopu (Rdz 7). Od tej epoki historia zbawienia była symbolicznie zapowiedziana: przez czterdzieści dni padał deszcz, aby oczyścić świat. Także teraz, podczas czterdziestu dni, miłosierdzie jest ofiarowane ludziom, aby się oczyścili. […]
Tak, potop jest symbolem chrztu; to, co się stało wtedy, dokonuje się także dzisiaj. Kiedy grzechy całej ziemi zniknęły, zatopione w głębi, świętość mogła wznieść się blisko nieba; oto co się dzieje także teraz w Kościele Chrystusowym. Niesiona wodami chrztu, wznosi się blisko nieba, przesądy i idole znikają, a na ziemi rozprzestrzenia się wiara, wytryskująca z arki Zbawiciela. To pewne, jesteśmy grzesznikami, a ten świat zostanie zniszczony. Tylko ci unikną ruiny, których arka pomieści zamkniętych w swoim łonie. Tą arką jest Kościół. Tak, ogłaszamy wam to, ten świat zatonie; to dlatego wzywamy was, was i wszystkich ludzi, abyście się schronili w tym sanktuarium.
Św. Maksym z Turynu (? – ok. 420)
Dzienne czytania pochodzą ze strony https://www.evangelizo.org
