Nasze Modlitwy

Jeśli Jonasz jest zapowiedzią Chrystusa, a jego pobyt przez trzy dni i trzy noce we wnętrzu wielkiej ryby przypomina Mękę Zbawiciela, jego modlitwa także powinna być wyrażeniem modlitwy Pana. „Wygnany daleko od oczu Twoich, ale wejrzę na Twój święty przybytek” (Jon 2,5). Kiedy byłem z Tobą, ciesząc się Twoim światłem, nie mówiłem: jestem odrzucony. Ale w głębi morza i w ciele ludzkim przyjmuję uczucia ludzi i mówię: jestem odrzucony sprzed Twoich oczu. To powiedziałem jako człowiek, a następnie przemówię jako Bóg. Ja, który dzieliłem Twoją naturę, nie chełpiłem się moją równością z Tobą (por. Flp 2,6), ponieważ chciałem wynieść do Ciebie rodzaj ludzki. „Ale wejrzę na Twój święty przybytek”… Dlatego też tekst Ewangelii mówi: „Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał” (J 17,5); a Ojciec odpowiada: „Już wsławiłem i jeszcze wsławię” (J 12,28). Ten sam jedyny Pan prosi jako człowiek, obiecuje jako Bóg i jest pewien własności, która zawsze do Niego należała. „Wody objęły mnie zewsząd, aż po gardło” (Jon 2,6). Niech piekło mnie nie więzi! Niech mi nie odmawia wyjścia! Dobrowolnie zstąpiłem, niech dobrowolnie wstąpię. Ochotnie stałem się więźniem, muszę uwolnić więźniów, aby spełnił się ten werset: „Wstąpiłeś na wyżynę, wziąłeś jeńców do niewoli” (Ps 68,19; Ef 4,8). Ci bowiem, którzy byli jeńcami w śmierci, zostali zdobyci do życia. „Pan nakazał rybie i wyrzuciła Jonasza na ląd” (Jon 2,11). Nakazane jest zatem tej wielkiej rybie, otchłaniom i piekłom oddanie Zbawiciela na ziemię. W ten sposób Ten, który umarł, żeby uwolnić więźniów z kajdan śmierci, może zabrać ze sobą tłum do życia. Św. Hieronim ze Strydonu (347–420)