Nasze Modlitwy

Królestwo niebieskie jest wielkie pojemnością miłości bez granic; jeśli nawet zawiera osobników „z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu” (Ap 5,9), nikomu nie jest za ciasno, bo ono wręcz przeciwnie, rozszerza się i chwała każdego zwiększa się proporcjonalnie. Co kazało powiedzieć świętemu Augustynowi: „Kiedy wielu dzieli tę samą radość, radość każdego jest większa, ponieważ wszyscy rozpalają się jedni od drugich”. Ten rozmiar Królestwa jest wyrażony w słowach Pisma: „Żądaj ode Mnie, a dam Ci narody w dziedzictwo” (Ps 2,8); „Wielu przyjdzie ze Wschodu i Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim”. Ani mnogość tych, którzy tego pragną, ani mnogość tych, którzy istnieją, ani mnogość tych, którzy je posiadają, ani mnogość tych, którzy przychodzą, nie zmniejszy powierzchni w tym Królestwie i nikomu miejsca nie zabraknie. Ale dlaczego muszę ufać lub mieć nadzieję na otrzymanie Królestwa Bożego ? Z pewnością ze względu na hojność Boga, który mnie zaprasza: „Starajcie się naprzód o królestwo i o Jego sprawiedliwość” (Mt 6,33). Ze względu na prawdę, która mnie utwierdza: „Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo” (Łk 12,32). Ze względu na dobroć i miłość, które mnie odkupiły: „Godzien jesteś Panie wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć, bo zostałeś zabity i nabyłeś Bogu krwią twoją [ludzi] z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu, i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, a będą królować na ziemi” (Ap 5,9-10). Św. Bonawentura (1227–1274)