Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu: «Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść. Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: „Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę: woły i tuczne zwierzęta ubite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę!” Lecz oni zlekceważyli to i odeszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa, a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy, pozabijali. Na to król uniósł się gniewem. Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić. Wtedy rzekł swoim sługom: „Uczta wprawdzie jest gotowa, lecz zaproszeni nie byli jej godni. Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie”. Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I sala zapełniła się biesiadnikami. Wszedł król, żeby się przypatrzyć biesiadnikom, i zauważył tam człowieka, nieubranego w strój weselny. Rzekł do niego: „Przyjacielu, jakże tu wszedłeś nie mając stroju weselnego?” Lecz on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom: „Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych».
Nasze Modlitwy
Projekt prowadzony pod opieką
Hermanice.Dominikanie.pl
Ewangelia wg św. Mateusza, Mt 22,1-14
Komentarz to ewangelii
Chrystus mówi nam: „Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi” (Mt 22,2). Kogo symbolizują król i syn? Kim są goście na tej uczcie weselnej? Czy za tą alegorią kryje się jakaś tajemnica?
Według Doktorów Kościoła, królem jest Ojciec Niebieski. Aby odkupić świat, Ojciec zarządził wcielenie Słowa, przygotował – przez sam fakt zjednoczenia ludzkiej natury z Boską Osobą – cudowną ucztę weselną. Wcielenie Słowa to zaślubiny, ponieważ przyjmując święte człowieczeństwo jako swoje, Syn Boży uczynił je swoją oblubienicą. W najwyższym sensie były to już „zaślubiny Baranka” (Ap 19,7). […] Dla Chrystusa zjednoczenie z Jego Kościołem oznacza przede wszystkim zjednoczenie z każdą duszą poprzez łaskę uświęcającą i miłość. Czyż Święty Paweł nie napisał do Koryntian: "[…] by was przedstawić Chrystusowi jako czystą dziewicę" (2 Kor 11,2)? […]
Król zaprosił na ucztę wielu gości, ale wszyscy się wymówili. Wysłał więc swoich służących na rozstaje dróg, aby wezwali nawet najbiedniejszych ludzi na obfitą ucztę, którą przygotował. W ten sposób sala, gdzie ucztowano, została otwarta dla pokornych, niedołężnych, a nawet kalekich. Kogo reprezentuje ten tłum? […] Widzimy w nim lud chrześcijański wezwany przez Bożą hojność na ucztę eucharystyczną. Ci, którzy uczestniczą w świętych tajemnicach, cieszą się jednością miłości zarezerwowaną dla gości na uczcie; Chrystus bierze w posiadanie ich dusze, a oni z kolei posiadają Go w wierze i miłości.
To zjednoczenie odzwierciedla w pewien sposób zjednoczenie Świętego Człowieczeństwa ze Słowem; samo w sobie jest wzorem wszystkich relacji bliskości i miłości między stworzeniem a jego Bogiem. Wszyscy jesteśmy zaproszeni do tego szczytu nadprzyrodzonego życia.
Bł. Kolumban Marmion (1858–1923)
Dzienne czytania pochodzą ze strony https://www.evangelizo.org
