Nasze Modlitwy

[Święta Hildegarda przedstawia wizję, w której spotykają się wada i cnota] – Tchórzostwo: „Nie podejmę żadnego ryzyka, abym nie zostało wygnane i pozbawione obrońcy. Gdybym naraziło się na przestępstwa innych, straciłbym środki do życia i zostałabym pozbawiony przyjaciół. Szanuję szlachtę i bogatych, ale nie przejmuję się świętymi i biednymi, ponieważ nie mogą mi nic dać. Chcę żyć w pokoju ze wszystkimi, aby nie ryzykować śmierci. Gdybym walczył, oni by walczyli; gdybym wyrządził krzywdę, skrzywdziliby mnie jeszcze bardziej. Będę więc milczeć: niezależnie od tego, czy ktoś czyni mi dobro, czy zło, będę milczeć. Czasami lepiej jest kłamać i oszukiwać niż mówić prawdę; lepiej jest wygrać niż przegrać i unikać silnych niż z nimi walczyć. Po co zaczynać coś, czego mogę nie skończyć?” […] – Zwycięstwo [lub chrześcijańska odwaga]: „Błądząc, oszołomiony strachem, udałeś się na wygnanie i oszukałeś człowieka, […] Nie masz uczciwości. Ja trzymam miecz cnót Bożych, którym ścinam niesprawiedliwość… Nie chcę życia marniejącego w pyle i marnościach tego świata, ale chcę dojść do tryskającego źródła… Walczę ze starym wężem i jego zepsuciem tajemnicą Boskiego Pisma, aby pozostać z prawdziwym Bogiem…” Tchórzostwo podąża za zatwardziałością jak brzydka plama. Tchórzliwy człowiek nie chce przeciwstawić się wadom, ale przyciąga je swoim lenistwem. Głupcy, w swojej małoduszności, uważają się za uczciwych, podczas gdy kochają bezczynność, nie myślą o czynieniu dobra, ale zwracają się ku oszczerstwom, tchórzliwie przywiązują się do insynuacji i oszczerstw i rozwijają je do tego stopnia, że całkowicie zajmują ich serca. Ufność, jaką powinni mieć w pomoc Boga i ludzi, zamieniają na własną przyjemność. Święta Hildegarda z Bingen (1098–1179)