Jezus powiedział do swoich apostołów: «Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie. Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie w drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski. Wart jest bowiem robotnik swej strawy. A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie. Wchodząc do domu, przywitajcie go pozdrowieniem. Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli zaś nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was. A jeśliby was gdzieś nie chciano przyjąć i nie dano posłuchu słowom waszym, wychodząc z takiego domu albo miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych! Zaprawdę, powiadam wam: Ziemi sodomskiej i gomorejskiej lżej będzie w dzień sądu niż temu miastu».
Nasze Modlitwy
Projekt prowadzony pod opieką
Hermanice.Dominikanie.pl
Ewangelia wg św. Mateusza, Mt 10,7-15
Komentarz to ewangelii
Duch Święty ostrzega nas w taki sposób: „Jakim ma być człowiek, co miłuje życie i pragnie dni, by zażywać szczęścia? Powściągnij swój język od złego, a twoje wargi od słów podstępnych! Odstąp od złego, czyń dobro; szukaj pokoju, idź za nim!” (Ps 34,13-15) Syn pokoju powinien szukać pokoju i iść za nim. Kto zna i kocha więzy miłości, powinien zachować swój język od zła i kłótni. Do swoich boskich nakazów i nauki o zbawieniu Pan, w przeddzień Męki, dorzucił kolejne: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam” (J 14,27). Takie oto dziedzictwo nam zostawił: wszelkie dary, wszelkie nagrody, jakie nam obiecał, są związane z zachowaniem pokoju. Jeśli jesteśmy dziedzicami Chrystusa, pozostajemy zatem w pokoju Chrystusa; jeśli jesteśmy dziećmi Bożymi, powinniśmy zachowywać pokój: „Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi” (Mt 5,9). Dzieci Boże powinny być nastawione pokojowo, ciche sercem, proste w słowach, doskonale zgodne w miłości, wiernie zespolone więzami jedności.
Ta jedność istniała niegdyś w czasach apostołów (Dz 4,32). Podobnie nowy lud wierzących zachowuje przykazania Pana i podtrzymuje miłość. Dowodzi tego fragment Pisma: „Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących” (Dz 4,32). I jeszcze: „Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego” (1,14). Stąd skuteczność ich modlitw, stąd ufność, że otrzymają wszystko, o co poproszą miłosiernego Pana.
Św. Cyprian (ok. 200–258)
Dzienne czytania pochodzą ze strony https://www.evangelizo.org
