Nasze Modlitwy

Kiedy Duch proroczy zwiastuje przyszłość, oto jak przemawia: „Prawo wyjdzie z Syjonu i słowo Pańskie – z Jeruzalem. On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i wyda wyroki dla licznych narodów. Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny” (Iz 2,3-4). Te słowa spełniły się w sposób przekonujący. Dwunastu mężczyzn wyszło z Jerozolimy, by przemierzać świat. Byli oni prości, nie potrafili mówić. Ale dzięki mocy Bożej ogłosili wszystkim ludziom, że zostali posłani przez Chrystusa, by wszystkim oznajmić słowo Boże. I my, którzy niegdyś potrafiliśmy się tylko wzajemnie zabijać, nie tylko nie zwalczamy już naszych wrogów, ale, by nie kłamać i oszukiwać naszych sędziów, wyznajemy Chrystusa z radością i umrzemy jako męczennicy… Posłuchajcie, co zostało powiedziane o tych, którzy będą głosić Jego przyjście. To Dawid – król i prorok – przemawia, natchniony proroczym Duchem: „Dzień dniowi głosi opowieść, a noc nocy przekazuje wiadomość. Nie jest to słowo, nie są to mowy, których by dźwięku nie usłyszano; ich głos się rozchodzi na całą ziemię i aż po krańce świata ich mowy” (Ps 19,2)… W innym proroctwie Duch proroczy ogłasza przez tego samego Dawida: „Śpiewajcie Panu, wszystkie krainy… z dnia na dzień głoście Jego zbawienie… Niech się radują narody, bo Pan przychodzi sądzić ziemię z wysokości drzewa” (Ps 96 LXX). […] Dawid wypowiedział to proroctwo tysiąc pięćset lat, zanim Chrystus stał się człowiekiem i został ukrzyżowany. Nikt bowiem przed Nim ani po Nim nie został ukrzyżowany dla zbawienia świata. Wręcz przeciwnie, w naszej epoce Jezus Chrystus został ukrzyżowany, umarł i zmartwychwstał, wstąpił do nieba, gdzie króluje i ta dobra nowina, głoszona na całym świecie przez apostołów, jest radością tych, którzy oczekują obiecanej nieśmiertelności. Św. Justyn (ok. 100–160)