Nasze Modlitwy

Ktokolwiek – dzięki miłości – osiągnął Boski obraz i podobieństwo, odtąd rozkoszuje się dobrem z powodu przyjemności, jaką w tym znajduje. Doświadcza cierpliwości i łagodności z równą miłością. Uchybienia grzeszników nie wywołują już jego gniewu; raczej błaga o ich przebaczenie, z powodu większej litości i współczucia, jakie odczuwa wobec ich ułomności. Czyż nie pamięta, że sam był ukąszony przez podobne namiętności, dopóki nie spodobało się Pańskiemu miłosierdziu uchronić go od nich? To nie jego własne wysiłki uchroniły go przed zuchwałością ciała, ale Boża opieka. Odtąd zrozumiał, że to nie gniew jest potrzebny tym, którzy zbłądzili, ale współczucie; i w absolutnym spokoju swego serca śpiewa Bogu ten werset: „Ty rozerwałeś moje kajdany; Tobie złożę ofiarę pochwalną” (Ps 116,16-17); i znowu: „Gdyby Pan nie był moją podporą, dusza moja z trudem zamieszkałaby w piekle” (Ps 94,17 LXX). Ponadto ta pokora ducha czyni go zdolnym do wypełnienia ewangelicznego przykazania doskonałości: „Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują” (Mt 5,44). W ten właśnie sposób zasługujemy na nagrodę, o której mowa zaraz potem, nie tylko noszenie boskiego obrazu i podobieństwa, ale także otrzymanie tytułu synów: „Abyście byli synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (Mt 5,45). Św. Jan Kasjan (ok. 360–453)