Nasze Modlitwy

Jak czytamy w ewangelii, Pan dał Ducha Świętego swoim uczniom, gdy tchnął na nich (por. J 20, 22), tak też Gertruda błagała Pana z gorącą żarliwością, aby raczył w swojej hojności, dać także jej Ducha, z którego wypływa wszelka słodycz. Pan jej odpowiedział: „Jeśli pragniesz otrzymać Ducha Świętego, trzeba, żebyś jak moi uczniowie, najpierw dotknęła mego boku i moich rąk” (por. J 20, 27). Słowa te sprawiły, że zrozumiała, że jeśli ktoś pragnie otrzymać Ducha Świętego, musi dotknąć boku Pana, czyli z wdzięcznością rozważać miłość Serca Bożego, przez które On przeznaczył nas na wieczność, byśmy byli jego synami i dziedzicami Jego królestwa, a także rozważać, w jaki sposób, przez nieskończone dobrodziejstwa, zawsze nas napominał pomimo, że nie byliśmy godni, i obdarzał swoją łaską, pomimo, że nie byliśmy wdzięczni. Trzeba ponadto dotknąć rąk Pana, czyli przypomnieć sobie z wdzięcznością każdy gest, przez który Pan z miłości do nas trudził się dla naszego zbawienia przez trzydzieści trzy lata, a potem jeszcze bardziej przez swoją mękę i śmierć. A kiedy będzie rozpalony ta świadomością i wdzięcznością, niech ofiaruje całe swoje serce Bogu, aby podobać się woli Bożej, w zjednoczeniu z tą miłością, która sprawiła, że Pan powiedział: „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (J 20, 21), tak że człowiek nie pragnie niczego innego poza podobaniem się Bogu i co więcej, ofiaruje siebie […]. Jeśli ktoś postępuje w ten sposób, bez wątpienia otrzyma Ducha Świętego, Parakleta, w taki sam sposób, w jaki apostołowie otrzymali Go z natchnienia Syna Bożego. Św. Gertruda z Helfty (1256–1301)