Nasze Modlitwy

[„Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź!” (Pnp 2,10)] Boska natura pociąga ludzką duszę do uczestnictwa w niej i zawsze przewyższa tę ostatnią w równy sposób poprzez swoje wywyższenie w dobru. Dusza zawsze wzrasta w swoim uczestnictwie w transcendencji i nigdy nie przestaje wzrastać; ale dobro, w którym uczestniczy, pozostaje takie samo, zawsze objawiając się jako transcendentne duszy, która coraz bardziej w nim uczestniczy. W ten sposób widzimy, jak Słowo prowadzi Oblubienicę ku wyżynom, przez wznoszenie się cnoty, jak po drabinie. Najpierw posyła jej promień światła przez okna proroków i siatkę przykazań Prawa i nakazuje jej zbliżyć się do światła i stać się piękną, przyjmując w świetle postać gołębicy. Następnie, gdy skorzysta z tych dóbr w najpełniejszym zakresie, w jakim może je pomieścić, przyciąga ją ponownie – tak jakby nie miała jeszcze udziału w tych dobrach – do udziału w transcendentnym pięknie. W ten sposób, w miarę jak postępuje w kierunku tego, co zawsze wyłania się przed nią, jej pragnienie również wzrasta, a nadmiar dóbr, które zawsze objawiają się w ich transcendencji, sprawia, że wierzy, że wciąż jest na początku swojego wznoszenia się. Dlatego Słowo mówi ponownie: „Powstań” (Pnp 2,13) do tej, która już wstała, i „Pójdź” do tej, która już przyszła. Ten, kto powstaje w ten sposób, nigdy nie skończy powstawać, a ten, kto biegnie ku Panu, nigdy nie wyczerpie szerokiej przestrzeni dla boskiego biegu. Dlatego musimy zawsze powstawać i nigdy nie przestawać zbliżać się w Jego wyścigu; za każdym razem, gdy Słowo mówi: „Powstań” i „Pójdź”, daje nam siłę, by wspiąć się wyżej. Św. Grzegorz z Nyssy (ok. 335–395)