Nasze Modlitwy

Imię Ojca, jak tylko je wypowiadamy, sprawia, że myślimy także o Synu. Podobnie – jak tylko wspominamy o Synu – natychmiast myślimy o Ojcu. Jeśli zatem jest Ojciec, należy rozumieć, że to Ojciec Syna, a jeśli jest Syn, należy zdecydowanie zrozumieć, że to Syn Ojca. […] Oczywiście, w szerokim pojęciu Bóg jest Ojcem wielu bytów, ale z natury i w rzeczywistości jest Ojcem jedynego Syna i Jednorodzonego, naszego Pana Jezusa Chrystusa. Jest nim bez konieczności używania czasu, ale dlatego, że zawsze był Ojcem Jednorodzonego. To doskonały Ojciec, który spłodził doskonałego Syna, który dał wszystko temu, którego spłodził – bo „wszystko przekazał Mi Ojciec mój” (Mt 11,27), który jest czczony przez Jednorodzonego – „bo ja czczę mojego Ojca” (J 8,49), i znowu: „Jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości” (J 15,10) – tak i my mówimy z Apostołem: „Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy” (2 Kor 1,3), i „zginamy nasze kolana przed Ojcem, od którego bierze nazwę wszelki ród na niebie i na ziemi” (Ef 3,14-15), wysławiając Go wraz z Jednorodzonym. […] Jeśli rzeczywiście dane nam jest, a zwłaszcza w naszych modlitwach, mówić: „Ojcze nasz, który jesteś w niebie” (Mt 6,9), to jednak jest to czysta hojność miłosierdzia. Nie dlatego bowiem nazywamy Go „Ojcem”, że urodziliśmy się zgodnie z naturą z Ojca w niebie, lecz przemienieni przez łaskę Ojca, przez działanie Syna i Ducha Świętego, z niewoli do przybrania, zostaliśmy dopuszczeni, dzięki niewysłowionemu miłosierdziu, do używania tego imienia. Św. Cyryl Jerozolimski (ok. 315 – 386)