Nasze Modlitwy

[„Przyjdź z Libanu, moja Oblubienico, przyjdź z Libanu, przyjdziesz, przyjdziesz z początków wiary, ze szczytów Saniru i Hermonu” (Pnp 4,8, tłum. LXX, użyte przez G. z Nyssy)]. Słowo słusznie wspomina o lwach i lampartach, aby radość z tego, co urzeka, była słodsza przez porównanie z rzeczami przykrymi. […] Człowiek, utraciwszy niegdyś podobieństwo do Boga, został zmieniony w dzikie zwierzę naśladujące naturę zwierzęcą i przez swoje życie grzeszne stał się lampartem i lwem. […] Życie w pokoju staje się słodsze po wojnie, a mroczne opowieści czynią je rozkosznym. Zdrowie jest słodsze dla zmysłów naszego ciała, gdy po okropnościach choroby, nasza natura zostaje uzdrowiona. W ten sam sposób Boski Oblubieniec, aby zwiększyć w duszy, która wznosi się do Niego, intensywność i pełnię radości, jaką dają jej dobra, nie zadowala się pokazaniem Oblubienicy jej własnego piękna, ale przypomina jej o strasznej postaci bestii, aby mogła bardziej zachwycić się obecnymi pięknościami, porównując je z tym, na co je zamieniła. Być może Słowo opatrznościowo przygotowuje też jakąś inną łaskę dla swej Oblubienicy. On bowiem chce, abyśmy, chociaż z natury podlegamy zmianom, nie skierowali się w stronę zła z winy naszej zmiennej natury, lecz abyśmy przez ciągły postęp ku doskonałości pomagali sobie tym usposobieniem do zmian wznosić się do wyższych dóbr, a w ten sposób zmienny charakter naszej natury uniemożliwiał nam powrót do zła. Dlatego Słowo, jako nauczyciel i opiekun, aby nas trzymać z dala od zła, przypomina nam bestie, które kiedyś nad nami panowały, abyśmy odwracając się od zła, uświadomili sobie naszą stałość i niewzruszoność w dobru, a nigdy nie przestając dążyć do dobra, nie zmieniali się w zło. Św. Grzegorz z Nyssy (ok. 335–395)