Nasze Modlitwy

Dlaczego Eliasz został posłany do wdowy w czasach głodu, który panował na całej ziemi? Szczególna łaska związana jest z dwiema kobietami: u dziewicy pojawia się anioł, u wdowy – prorok. Tam Gabriel, tu Eliasz. Zostali wybrani najznakomitsi spośród aniołów i proroków! Ale wdowieństwo nie zasługuje na pochwałę samo w sobie, jeśli nie posiada cnót. W historii nie brakuje wdów; jednakże jedna wyróżnia się spośród innych i zachęca je swoim przykładem… Bóg jest szczególnie wrażliwy na gościnność: w Ewangelii obiecuje wieczną nagrodę za kubek świeżej wody (Mt 10,42), a tutaj, za odrobinę mąki lub miarkę oliwy, nieskończone wylanie swoich bogactw. […] Dlaczego uważamy się za panów owoców ziemi, kiedy ziemia jest nieustannym darem…? Przekręcamy na naszą korzyść sens powszechnego przykazania: „Wszelkie drzewo, którego owoc ma w sobie nasienie: dla was będą one pokarmem, jak i wszelkie zwierzę polne, ptactwo i wszystko, co się porusza po ziemi” (Rdz 1,29-30), a gromadząc, znajdziemy jedynie pustkę i potrzebę. Jakże możemy pokładać nadzieję w obietnicy, jeśli nie przestrzegamy woli Bożej? Mądrym działaniem jest poddać się zasadzie gościnności i uczcić swoich gości: czyż sami nie jesteśmy przechodniami na ziemi? Jakże jest doskonała ta wdowa! Przytłoczona głodem, a jednak czci Boga. Nie zachowuje zapasów dla siebie samej, dzieli je ze swoim synem. Piękny przykład czułości, ale jeszcze piękniejszy wiary! Nikogo nie powinna przekładać nad syna, a oto stawia proroka Bożego ponad swoim życiem. Uwierzcie, że nie tylko dała odrobinę pokarmu, ale całe swoje wyżywienie; niczego nie zachowała dla siebie. Skoro jej gościnność doprowadziła ją do całkowitego daru, jej wiara przywiodła ją do całkowitej ufności. Św. Ambroży (ok. 340–397)