Nasze Modlitwy

„Umocniłeś go na małą chwilę, aby przeszedł do życia wiecznego” (Hi 14,20 Wlg). Człowiek został umocniony na krótką chwilę, ponieważ na odmierzony czas otrzymał siłę do życia na tym świecie, aby przejść do życia wiecznego, gdzie żadna granica nie zakończy jego życia. Ale w tym krótkim czasie, w którym został wzmocniony, staje w sytuacji, w której w wieczności znajdzie albo niekończącą się radość, albo męki, które będzie cierpiał na zawsze. I właśnie dlatego, że został na chwilę wzmocniony, Hiob natychmiast dodaje te słuszne słowa: „Zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go”. Twarz człowieka zostaje zmieniona, gdy jego piękno zostaje zniszczone przez śmierć. Jest on również oddalony, ponieważ z dóbr, które dobrowolnie nabył, jest zmuszony przejść wbrew sobie do świata wieczności; a kiedy tam dotrze, te dobra, których był panem i o które tak zabiegał, co się z nimi stanie, kiedy je opuści? Nie wie. Stąd znowu te słowa: „Czy we czci jego synowie? Czy w pogardzie – on nie wie.” (Hi 14,21) Bo jeśli ci, którzy jeszcze żyją, nie wiedzą, gdzie są dusze zmarłych, to i zmarli nie wiedzą, jak uporządkowane jest życie w ciele tych, którzy po nich następują: życie ducha jest też dalekie od życia ciała. A jeśli cielesne i bezcielesne są przeciwstawne w swojej naturze, to są równie odrębne w swoim poznaniu. To rozróżnienie nie dotyczy jednak dusz świętych, bo choć widzą one w sobie promienny blask Boga Wszechmogącego, to nie można wierzyć, że poza nimi może istnieć byt, o którym nie mają pojęcia. Św. Grzegorz Wielki (ok. 540–604)