W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym świecie. Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz. Podążali więc wszyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego miasta. Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Powiła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie. W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą. Wtedy stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. I rzekł do nich anioł: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś bowiem w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie». I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: «Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, w których sobie upodobał».
Nasze Modlitwy
Projekt prowadzony pod opieką
Hermanice.Dominikanie.pl
Ewangelia wg św. Łukasza, Lc 2,1-14
Komentarz to ewangelii
Dzisiaj cuda się dzieją, mnożą się bogactwa i otwierają skarby: ta, która rodzi, jest matką i dziewicą. Ten, który się rodzi, jest Bogiem i człowiekiem […] Ten skarb trzeba ukryć w polu (Mt 13,44): niech zaślubiny matki ukryją jej dziewicze poczęcie, niech płacz noworodka zakryje przed ludzkim wzrokiem bezbolesny poród. Ukryj, Maryjo – tak, ukryj blask tego wschodzącego słońca (Łk 1,78). Połóż twoje dziecko w żłobie, owiń je w pieluszki, bo te pieluszki to całe nasze bogactwo. Pieluszki Zbawiciela bowiem są cenniejsze niż królewskie szaty, Jego żłobek jest chwalebniejszy od pozłacanych tronów królewskich, ubóstwo Chrystusa przewyższa wartością wszelkie bogactwa i wszelki skarb.
Czy jest bowiem cenniejsze bogactwo niż ta pokora, która pozwala nam zdobyć Królestwo niebieskie i bożą łaskę? Jest napisane: „Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie” (Mt 5,3), a apostoł Jakub potwierdza: „Bóg sprzeciwia się pysznym, pokornym zaś daje łaskę” (Jk 4,6). Spójrzcie, jak pokora jest nam zalecana w tych narodzinach Zbawiciela. Przychodząc na świat „ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka” (Flp 2,7).
Chcecie ujrzeć jeszcze cenniejsze bogactwa i jeszcze większą chwałę? […] „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,13). Bogactwa naszego zbawienia i jego chwała to drogocenna krew, która nas odkupia, i krzyż Pana, w którym pokładamy naszą chlubę (Ga 6,14).
Św. Bernard z Clairvaux (1091–1153)
Dzienne czytania pochodzą ze strony https://www.evangelizo.org
