Nasze Modlitwy

Podczas gdy wszechświat był przygnieciony ciemnościami diabła, a mrok grzechu panował nad światem, nowe słońce, Chrystus – nasz Pan, zechciał, w tych ostatnich czasach i w późnej już nocy, rozlać pierwsze promienie rodzącego się dnia. Zanim pojawiło się to światło, to znaczy, zanim objawiło się „Słońce sprawiedliwości” (Ml 3,20), Bóg je ogłosił przez swoich proroków, jak świtanie: „Posyłałam moich proroków przed nadejściem światła” (Jr 7,25 Wlg). Później sam Chrystus rozrzucił swoje promienia, to znaczy, apostołów, aby zajaśniało Jego światło i napełniło wszechświat Jego prawdą, żeby już nikt nie zgubił się w ciemnościach […] My, ludzie, aby wykonać niezbędne prace, zanim wstanie słońce tego świata, korzystamy ze światła lampy. Jednakże słońce Chrystusa także posiada swoją lampę, która poprzedza Jego przyjście, jak mówi prorok: „Zgotuję światło dla mego Mesjasza” (Ps 132,17). Pan wskazuje, kto jest tą lampą, mówiąc o Janie Chrzcicielu: „On był lampą, co płonie i świeci”. A Jan nazywa siebie słabym blaskiem latarni, którą się nosi przed sobą: „Lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem” (Łk 3,16). Jednocześnie, rozumiejąc, że światło miało ustąpić promieniom słońca, zapowiedział: „Potrzeba, by On wzrastał, a ja się umniejszał” (J 3,30). Bo podobnie jak blask lampy gaśnie z pojawieniem się słońca, tak chrzest nawrócenia, głoszony przez Jana, stracił swoją wartości z pojawieniem się łaski Chrystusa. Św. Maksym z Turynu (? – ok. 420)