Nasze Modlitwy

Przed przybyciem Pana Jezusa, ludzie chlubili się z siebie samych. On przybył jak człowiek, aby zmniejszała się chwała człowieka i zwiększała chwała Boga. Ponieważ przybył bez grzechu, a zastał nas wszystkich grzesznikami. Jeśli przyszedł odpuścić grzechy to dlatego, że Bóg jest miłosierny: człowiek powinien to uznać. Ponieważ pokorą człowieka jest wdzięczność, a wielkością Boga jest Jego miłosierdzie. Jeśli przyszedł przebaczyć człowiekowi grzechy, niech człowiek zatem zda sobie sprawę ze swojej małości i że Bóg działa z miłosierdziem. „Potrzeba, by On wzrastał, a ja się umniejszał” (J 3,30). To znaczy, że potrzeba, aby On dawał, a ja – otrzymywał. Trzeba, aby On otrzymał chwałę, a ja ją uznał. Niech człowiek zrozumie, gdzie jest jego miejsce, niech uzna Boga i usłyszy, co mówi apostoł Paweł człowiekowi pysznemu i zarozumiałemu, który się wynosi: „Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśliś otrzymał, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał?” (1 Kor 4,7) Niech człowiek, który nazywał swoim to, co nie należy do niego; zrozumie, że to otrzymał i niech się uniży, ponieważ dobrze jest dla niego, jeśli Bóg zostanie w nim uwielbiony. Niech uniży się w samym sobie, aby Bóg w nim rósł. Św. Augustyn (354 - 430)