Nasze Modlitwy

„Jest czas płaczu – jak mówi Salomon – i czas śmiechu” (por. Koh 3,4). Smutek minął, nadszedł czas radości – prawdziwej radości, która pochodzi ze zmartwychwsatania Chrystusa […] Dla ciebie zstąpił, zwycięzca piekieł, połamał spiżową bramę, rozerwał żelazne pręty, opanował piekielną fortecę, zmiażdżył głowę smoka. Z twoich wrogów zrobił jatkę; do dna otchłani przywiązał księcia ciemności. Zabił śmierć i zakuł w żelaza sprawcę śmierci […] Następnie uwolnił swoich z ciemności, rozwiązał ich więzy. Zgromadził dusze wszystkich sprawiedliwych, kroczących w świetle Jego oblicza i radujących się w Jego imieniu. Zostały wywyższone w Jego sprawiedliwości te dusze, które wcześniej zostały upokorzone z powodu własnych niesprawiedliwości. W swoim zstąpieniu do piekieł Pan Jezus był sam, jak śpiewał Dawid: „Jestem sam, podczas gdy przechodzę” (por. Ps 141,10). Sam przy wejściu, ale nie przy wyjściu, ponieważ zabrał ze sobą niezliczone tysiące świętych. Wpadł w ziemię i umarł, w taki sposób, że wydał wielki owoc (por. J 12,24). Pozwolił upaść, jak ziarno, aby zebrać żniwo rodzaju ludzkiego […] Tak, martwi dla grzechu w nas samych w wodzie chrztu, przez kąpiel odnowy rodzimy się na nowo dla Chrystusa, aby żyć z Tym, który umarł za nas. Także apostoł mówi: „Wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa” (por. Ga 3,27). Z jednego zatem ziarna powstaje liczne żniwo […] To o nim także mówi apostoł: „Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemnych” (Flp 2,9-10). Tak, czeluście piekielne zegną kolano przed Nim ze strachu, ziemia dzięki odkupieniu, a niebiosa ze szczęśliwości. Św. Amadeusz z Lozanny (1108-1159)