Jezus powiedział do Nikodema: «Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne». Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego». A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby jego uczynki nie zostały ujawnione. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki zostały dokonane w Bogu».
Nasze Modlitwy
Projekt prowadzony pod opieką
Hermanice.Dominikanie.pl
Ewangelia wg św. Jana, Jn 3,14-21
Komentarz to ewangelii
Ponieważ ludzie zgrzeszyli na pustyni (Lb 21,5n), Mojżesz, który był prorokiem, rozkazał Izraelitom, aby umieścili węża na krzyżu, to znaczy, aby uśmiercili grzech… Należało spojrzeć na tego węża, gdyż to za karę synowie Izraela ginęli od ukąszeń węży. Dlaczego od węży? Ponieważ wrócili do zachowania pierwszych rodziców. Oboje, Adam i Ewa zgrzeszyli, zjadając owoc z drzewa; Izraelici szemrali w związku ze sprawą pożywienia. Szczytem tego szemrania były narzekania na to, że brakowało warzyw. Poświadcza o tym psalm: „Obrażali Najwyższego w kraju suchym” (Ps 78,17). Otóż, tak samo w raju, wąż był początkiem szemrania…
Synowie Izraela musieli się nauczyć, że ten sam wąż, który uknuł śmierć Adama, sprowadził także na nich śmierć. Mojżesz umieścił go więc na drzewie, tak aby widząc go, poprzez podobieństwo przypomnieli sobie o drzewie życia. Ci, którzy zwrócili nań swoje oczy, zostali ocaleni. Nie przez łaskę węża, ale poprzez nawrócenie. Oglądali węża i przypominali sobie o swoim grzechu. Ponieważ zostali ukąszeni, okazali skruchę i po raz kolejny zostali ocaleni. Ich nawrócenie zmieniało pustynię w mieszkanie Boga. Grzeszny naród stawał się przez pokutę zgromadzeniem Kościoła i, co więcej, adorował krzyż.
Kazanie przypisane świętemu Efremowi (ok. 306-373)
Dzienne czytania pochodzą ze strony https://www.evangelizo.org
